De tweede trekking duurt zes volle dagen. Eerst lopen we via het 'berendal' en vervolgens langs de kust naar Barentsburg. Daarna gaat het via het binnenland weer terug naar Longyearbyen.
Vergane glorie
De vele mijnen tbv de winning van steenkool zijn bijna allemaal gesloten. Op Spitsbergen geldt de regel dat alles van vóór 1945 onveranderd op zijn plaats moet blijven.
Dit betekent in de praktijk dat we tijdens onze trekking regelmatig oude, roestige mijntreintjes en huizen in vervallen toestand tegen komen.
Of in Grymantbyen een troosteloos haventje.
Je moet er van houden, maar ik vind het prachtige historie! Een deel van de trekking volgen we een oude spoorlijn tbv mijnbouw.
De houten overkapping van het lijntje is gedeeltelijk nog intact.
Hele stukken lopen we over de rails door de tunnel.
Af en toe lopen we de tunnel uit om ons te kunnen orienteren. Een groot gewei van een rendier ligt verstrengeld in een stalen draad.
Zou dat zijn dood zijn geweest? Sowieso is duidelijk dat hier hard klimaat heerst. Soms lijkt het wel alsof we op een kerkhof lopen met al die skeletten, meestal van rendieren maar we vinden ook een bot van een walvis.
Een poolvos is korter geleden overleden...
Zes dagen in een tent met expeditievoedsel
We hebben tent en voor zes dagen eten bij ons dus we zijn geheel zelfvoorzienend.
We leven op gedroogd expeditievoedsel en hardkeks, alhoewel we de eerste dagen nog de luxe hebben om wat wat verse groente te kunnen opmaken.
In het vervuilde Barentsburg nemen we een welverdiend hotel met warme douche.
Maar erg gezelig is het niet in deze typisch Russische nederzetting.
Leuker is het binnen koken in een van de schaarse hutjes die we onderweg tegenkomen.
Berenwacht
Aangezien we in berengebied lopen, is het continu opletten op een onverwachte ontmoeting met de ijsbeer.
's Nachts kan zo'n ijsbeer natuurlijk ook langs komen. We zijn met z'n elven en zijn om de nacht aan de beurt om anderhalf uur berenwacht te houden. In de praktijk betekent dit dat je tien minuten van te voren wordt gewaarschuwd om je de gelegenheid te geven om uit je warme donzen slaapzak te kruipen en alle kleding die je bij je hebt aan te doen. Want het is koud... Het geweer staat standby en de vuurpijlen op scherp.
En dan maar een beetje ijsberen rond de tenten. Soms lijkt er een spoor van een beer.
En in de eerste dagen gaat bij het turen naar elk wit bewegend stipje op de helling het hart sneller kloppen...
...maar later kunnen we de lichtgekleurde rendieren sneller herkennen. Vooral als ze door de sneeuw lopen.
En soms is een berenwacht heel aangenaam en kunnen we genieten van het prachtige uitzicht...
...met lekker nachtelijk zonnetje.
En gelukkig komen we geen beer tegen op onze trekkings.
Overschoenen komen goed van pas
Het terrein waarin we lopen is vaak drassig zodat we onze Neos overschoenen vaak maar aan laten.
Net zoals op de eerste trekking moeten we ook nu af en toe forse rivieren oversteken. Soms is het vrij diep voor onze Neos overschoenen...
...maar vaak komen ze goed van pas en raken we er steeds meer bedreven in.
Van ruige wildernis terug in de harde werkelijkheid
De trekking voert over gletschers vol gruis...
...langs kleine watervalletjes...
...over steile sneeuwveldjes...
...langs mysterieuze huisjes...
...langs donkere, ddor de sneeuw contrastrijke, rotswanden...
...en over sneeuwvrije gletschers.
Uiteindelijk komen we, na een lastig stuk eindeloos blokkenterrein, bij een verlaten mijn terug in de bewoonde wereld.
De taxichauffeur brengt ons terug van de Noorse wildernis in de harde Noorse werkelijkheid. We horen het dramatische nieuws over de aanslagen in Oslo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten