Zonder 'beerscheuren' terug uit het noordpoolgebied

Net gewend aan de kou van zo'n 3 graden in Spitsbergen kwamen we bij terugkomst in Nederland terecht in zo'n beetje de enige warme dag van de Hollandse zomer met 30 graden. Pfff, wat een hitte... Maar toch zijn we blij dat we zonder 'beerscheuren' weer veilig zijn teruggekomen uit het noordpoolgebied! We waren nog niet terug of werden geconfronteerd met nieuwsberichten over een dramatisch ongeluk met een ijsbeer van een deel van de Britse groep scholieren die wij nog op de camping van Longyearbyen waren tegengekomen. Zoiets afschuwelijks wil je niet meemaken, zie het filmpje een stukje hieronder.

Laatste dagen in Longyearbyen
's Ochtends om 08:00 uur verlaten we het schip en nemen we afscheid van de bemanning die ons komt uitzwaaien. De cruisegangers verspreiden zich over het kleine stadje Longyearbyen om nog wat souvenirs te kopen. Wij gaan niet terug naar de camping, maar hebben gekozen voor een hostel in het centrum. Het blijkt een luxe en ruim appartement te zijn. Voor ons is het extra dagje nog een mooie gelegenheid om het interessante museum te bezoeken. Het is leuk opgezet met verhalen en attributen uit de geschiedenis van Spitsbergen.

En er staat een groot exemplaar van het symbool van Spitsbergen.

No guns in the bank
Na het museam brengen we nog een bezoek aan de paar shops die we nog niet hebben gezien en doen nog wat laatste inkopen. Aangezien het vrij normaal is om in Longyearbyen met een geweer rond te lopen (ook na het drama in Oslo), worden we overal gewaarschuwd dat wapens niet gewenst zijn. Zoals in de bank...

...en ook niet in een bontwinkel.

We zien op een grasveld de werkloze sneeuwscooters staan, klaar om in de winter weer gebruikt te worden.

's Winters is dit hét vervoersmiddel op Spitsbergen die er bovendien voor zorgt dat de mobiliteit van de inwoners sterk toeneemt.

Met vertraging terug in Nederland
Op de dag van ons vertrek worden we bij het uitchecken uit het hotel erop gewezen dat onze vlucht is geannuleerd vanwege de mist die in het dal van Longyearbyen hangt. We krijgen gelijk een nieuwe kamer toegewezen en vragen ons af hoe lang we nog in dit noordelijke oord vast zullen blijven zitten.

Dat blijkt mee te vallen, want na een relaxte wandeling door het stadje worden we terug bij het hotel tot haast gemaand want er blijkt toch nog een vlucht te vertrekken. Met een taxi-chauffeuse die we onderhand kennen, kunnen we voor het 'bustarief' mee naar het vliegveld. SAS heeft er een zooitje van gemaakt want onze mooi zitplaatsen aan het raam (met uitzicht op onze trekkingroutes) zijn opnieuw uitgegeven.

Toch kunnen we, vóór een vriendelijk Noors vrouwtje langs, nog wat foto's maken van de grote hoeveelheid drijfijs dat nog altijd bij de monding van de Isfjord ligt. Het lukt ons niet meer om volgens plan in Kopenhagen te komen. In plaats daarvan stranden we in Oslo, maar daar krijgen we wel een luxe hotel aangeboden door SAS vanwege de vertraging. Bovendien kunnen we de volgende dag in één keer doorvliegen naar Amsterdam waardoor we onze oorspronkelijke vertraging bijna geheel inlopen.

Britse jongen omgekomen en vier zwaargewonden door aanval van ijsbeer

Thuisgekomen vernemen we het bericht dat één van de jongens van de Britse groep scholieren die we op de camping van Longyearbyen tegenkwamen is omgekomen door een aanval van een ijsbeer, niet zover van waar wij bij onze eerste trekking zijn geweest. Op internet verschijnen diverse berichten over de aanval.

Had dat jullie nou ook kunnen overkomen?, wordt ons door iedereen gevraagd. Ja, er was een redelijk grote kans geweest dat we een ijsbeer tegen het lijf hadden gelopen als we wat later de trekkings hadden gedaan, iets dat je echt niet wilt als je in een tentje zit! Door het binnendrijven van de ijsschotsen waren er ook plotseling meer ijsberen in de buurt van Longyearbyen terecht gekomen, een gebied waar in de zomer weinig voedsel voor ijsberen (voornamelijk zeehonden) is te vinden.

   Toch zijn er wel wat verschillen in de manier waarop wij ons hebben beschermd tegen een mogelijke ontmoeting. Deze Britse groep had ervoor gekozen om gebruik te maken van draden die om het kamp heen waren gespannen en vuurpijlen hadden moeten afvuren op het moment dat een draad wordt geraakt. Een ijsbeer zou hierdoor moeten worden afgeschrikt is het idee. Om de één of andere reden zijn deze pijlen niet afgegaan waardoor de slapende Britten ineens een uitgehongerde ijsbeer op 5 meter van hun tent hadden staan, met gruwelijke en fatale gevolgen. Wij maakten tijdens onze trekking bewust gebruik van berenwachten met geweer binnen handbereik en kampeerden altijd op open plekken zodat we in ieder geval 's nachts (met goed licht) niet verrast zouden kunnen worden door een ijsbeer. Maar ja, dan nog blijft altijd de vraag hoe een eventuele ontmoeting afloopt, want ijsberen zijn uiterst onvoorspelbare en levensgevaarlijke roofdieren, vooral als ze wanhopig naar voedsel zoeken...