Trekking met enerverende rivieroversteek

Na onze eerste kennismakingsdagen op Spitsbergen met de nodige voorbereidingen is het tijd voor onze eerste serieuze trekking. Het plan is om een vijfdaagse toch te doen door het natte landschap van Spitsbergen die eindigt met een diepe rivierdoorwading.

Russische depressie in Pyramiden
We starten de eerste dag met een koude boottocht naar het Russische Pyramiden.

Ondanks het grauwe weer genieten we van de spectaculaire kleuren op de rotsen in de Isfjorden.

We krijgen bovendien de kans om ons mbv de kaart te orienteren op ons wandelterrein van de komende dagen.

Na een paar uur bereiken we in een zijfjord de Russische nederzetting Pyramiden.

In de jaren zeventig beleefde Pyramiden een bloeiende periode door uitbating van de steenkoolmijn.

Er staan oude gebouwen in saaie Sovjet-stijl. Door het ontbreken van de zon doet het vervallen mijnstadje nog depressiever aan dan het al is. We zien een sportcentrum...

... en kamers met muziekinstrumenten.

De kastjes buiten de ramen doen denken aan de airconditioning die je terugvindt in elke warme Amerikaanse stad, maar het blijken koelkastjes te zijn geweest!

Erg milieuvriendelijk en in de winter te gebruiken als vriezer. Tegenwoordig nestelen er zeemeeuwen in de kozijnen. Het voormalige mijnstadje is sinds de geldstroom uit de Sovjetunie in 1989 abrupt tot stilstand kwam een troosteloos en deprimerend oord geworden, maar het is fascinerend om te zien dat het er nog zo uitziet als het 20 jaar geleden is achter gelaten.

Landing in niemandsland
Voordat we terugvaren richting Longyearbyen doen we nog een uitloper van de imposante ijskap aan die het grootste gedeelte van Spitsbergen bedekt.

Daarna maken we ons klaar om van boord te gaan...

... en met de zodiac te worden afgezet.

Als we worden achter gelaten door de boot zijn we alleen in niemandsland.

We zijn nu volledig afhankelijk van ons meegenomen eten en brander...

...en ons lichtgewicht tentje.

De tweede trekkingsdag maken we een dagtocht zonder rugzak langs de kust.

Af en toe vliegt er vlak voor onze voeten een paarse strandloper op. Het is de moeder die doet alsof ze gewond is om zo ons van het nest weg te lokken. Het scheelt vaak erg weinig of we vertrappen de kleine, schudkleurige eitjes die in het nestje op de grond liggen.

Doordat er op Spitsbergen geen bomen groeien zijn de vogels genoodzaakt om hun nesten tussen de rotsen te maken.

Spectaculaire rivierdoorwading
De volgende dag trekken we door met de tent verder het dal in. We komen een waterval tegen...

...en het terrein is nat en zompig.

Af en toe moeten de schoenen uit voor een diepere rivierdoorwading.

De vierde dag is het weer erg slecht.

Het regent de hele dag en alleen bij een klein hutje kunnen we even droog zitten.

We besluiten het laatste stuk van de trekking ivm het slechte weer gelijk door te lopen. Vooruitkijkend in het brede rivierdal Adventdalen beseffen we ons dat er aan het eind van deze lange dag nog een bijzondere uitdaging op ons wacht.

Het water staat hoog en er bestaat geen twijfel over of de schoenen uit moeten. Er moeten diverse stromen worden overgestoken. Onze gids Henry gaat eerst. In de diepste stroom wordt het spannend. Henry staat tot zijn middel in het water. Door de sterke stroom wankelt hij met de zware rugzak op zijn rug, lijkt even meegesleurd te worden maar krijgt het uiteindelijk toch voor elkaar om heelhuids de overkant te bereiken. Nu is het onze beurt. We kiezen een andere route.

Het ijskoude water bijt in onze voeten en benen terwijl we ons in de stroom staande proberen te houden. Nu vallen is levensgevaarlijk. Het lukt ons om de rivier droog over te steken, al blijven de nepcrocs van Diana achter in de zuigende modder.
Terug in Longyearbyen kunnen we bijkomen van de enerverende oversteek en is het heerlijk opwarmen in de lokale 'Svalbar'. Het zou nog de hele avond duren voordat het gevoel in onze voeten terugkeert...